.
پسرها هم دنیای خودشان را داشتند. مثلا یکی از تفریحاتشان کارت بازی بود. همه یادشان هست آن کارت ها را که باید از کیوسک روزنامه فروشی می خریدی.
کارت تیم های شرکت کننده در جام جهانی. مسابقه با بچه های فامیل در مهمانی ها. و می خواندند: حضور در جام جهانی؟ ۱۳ دوره. و کارت می بردند. گل خورده ۸۶ گل و کارت می باختند.
یا کارت های ماشین: حداکثر سرعت؟ ۲۲۰ کیلومتر. جمع کردن عکس های فوتبالیست ها یکی دیگر از تفریحات پسرها بود. عکس های جام جهانی. عکس های جام اروپایی.
چقدر آدامس می خریدیم تا شاید توی یکی از عکس ها نوشته باشد: جایزه. و بعد باید ۳۰ عکس جایزه دار جمع می کردیم تا آخرش مثلا یک جاسوئیچی ببریم. بعضی مواقع سری کامل عکس ها را به شماره جمع می کردیم تا مثلا دوره کامل عکس ها را داشته باشیم.
سری کامل از شماره یک تا ۸۰ و بعد ۸۰ تا ۱۶۰. خیلی مواقع می شد که مثلا همه عکس ها را داشتیم، اما عکس های ۳۰ تا ۳۵ را پیدا نمی کردیم. هر چه آدامس می خریدیم، عکسش تکراری بود.
می رفتیم یک محله دیگر. شاید در آن محله سری ۳۰ تا ۳۵ را از توی آدامس ها باز کنیم. و بعد همه اش برای چه بود؟ برای مثلا یک آلبوم عکسی که قرار بود هدیه بگیریم؟
حالا هر کس به تناسب خود نوستالژی هایی دارد از دوران کودکی اش. یکی این کارها را می کرده، یکی دیگر وسطی بازی می کرده، کس دیگری قایم باشک و زو.
اما حالا با خود فکر کنیم، چه چیزهایی برای کودک نسل امروز نوستالژی خواهد شد؟ بکش بکش گیم ها و بازی های کامپیوتری، صبح تا شب پای ایکس باکس بودن یا کل کل با دیگر بچه های مدرسه سر این که گوشی من تاچ است و گوشی تو نیست.
تفاوت نسل ها را کنار بگذاریم وکمی بیشتر با خود فکر کنیم: چه چیز آن روزها ما را آنقدر قانع کرده بود که با یک آلبوم و جاسوئیچی و کارت خوش بودیم و امروز انواع تبلت ها و گوشی ها و وسایل بازی این نسل را اقناع نمی کند؟ آیا تبلت و ایکس باکس می تواند سال ها بعد برای کودک امروز نوستالژی پرکششی باشد؟ آیا این دست موضوعات به دور از شعارگرایی قابل مدیریت است و چه کاری فرهنگی با ثباتی به این منظور تدارک دیده شده است؟ راستی حالا حضور ایران در جام های جهانی در آن کارت ها را باید بکنند سه دوره.
سجاد روشنی
دوست عزيز نظر يادت نره☺☻
اگر از مطلب خوشتان آمد و برای شما مفید بود نظر دهید و در نظزر سنجی ما شرکت کنید
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند